Ze won de NS Publieksprijs niet, maar het boek stond dit jaar wel tijdenlang bovenaan de bestsellerslijst. Esther Verhoef is een schrijfster waar ik altijd blij van word, en ze heeft al vele ijzersterke titels op haar naam. Lieve mama stond al tijden klaar op mijn ereader, maar nu las ik ook eindelijk dit Vergeten Boek.
In Lieve mama lopen twee verhaallijnen langs en door elkaar heen. Aan de ene kant is er Ralf. Hij is een jongen met weinig toekomstperspectief, die zijn weg in de criminaliteit heeft gevonden. Het is tot nu toe bij kleine overtredingen gebleven, maar samen met zijn vriend Brian beraamt hij nu een gewapende overval op het huis van een rijke restauranteigenaar. Deze Werner en zijn vrouw Helen hebben een ogenschijnlijk perfect leven: ze hebben een riante woning, beide een fijne baan -hij werkt als restauranteigenaar en zij als verkoeververpleegkundige- en hebben drie kinderen; Sara, Emma en Thom. Hun gezinsgeluk wordt echter ruw verstoord wanneer Brian bij hen inbreekt.
Werner is op dat moment alleen thuis. Wanneer Helen thuiskomt en gemorrel op de bovenverdieping hoort, loopt de situatie compleet uit de hand. Door de gebeurtenissen op die vrijdagavond komt het leven van Helen op zijn kop te staan. Haar gezin, waarvan ze altijd dacht dat het een solide, betrouwbare basis was, blijkt meer geheimen te bergen dan ze had gedacht. De onderlinge relaties komen dan ook onder spanning te staan. En dan is er nog het enorme geheim dat ze nu met zich moet meedragen. Hoe ver is ze bereid te gaan om haar gezin en zichzelf te beschermen?
Wat ik fijn vind aan Lieve mama is dat het een totaal andere weg inslaat dan ik dacht. Na de gewelddadige overval dacht ik het verhaal al uitgestippeld te zien, maar niets bleek minder waar. Het verhaal nam een heel andere wending, waardoor ik zelf even moest omschakelen. Hiermee laat Verhoef zien wat een veelzijdig schrijfster ze is. Ze voert de lezer mee in een spannend, zinderend verhaal en speelt hierbij wederom goed in op de menselijke psyche. In eerdere boeken, met name Tegenlicht en Close-Up, toonde zij al dat zij uitstekend dicht op de huid van haar personages kan kruipen. Ze leeft zich in, schrijft op geloofwaardige wijze over emoties, twijfels en angsten en vindt ook nu een aangename balans tussen psyche en spanning.
Want spannend is Lieve mama zeker ook. Dit komt niet zozeer door onheilspellende gebeurtenissen, die elkaar in rap tempo opvoeren, maar door het psychologische aspect. Het kat en muis-gevoel dat Helen ervaart werkt Verhoef tot in de puntjes uit, en dit werkt bijna verslavend. Hoe gaat het verder? Welke stappen zal Helen ondernemen en hoe pakt dit voor haar uit? Het zijn vragen waar je continu antwoorden op wilt. Helaas doet dit tegen het einde enigszins afbreuk aan de spanning: de balans slaat teveel door naar de psyche, waardoor het einde enigszins afgeraffeld voelt. De clou is iets te duidelijk, je ziet het net iets te vroeg aankomen. Jammer, maar geen showstopper. Gelukkig is de epiloog wel weer heel fijn. Vooral de laatste alinea spreekt heerlijk tot de verbeelding, en brengt -bij mij althans- een grijns op het gezicht.
Is Lieve mama het beste boek dat Verhoef heeft geschreven, zoals in de media enkele malen werd gezegd? Nee, in mijn optiek niet. Het mist de spanning en gruwel van bijvoorbeeld De kraamhulp, maar is in psychologisch opzicht wel heel sterk. Verhoef schrijft weer meeslepend, verhalend en erg dicht op de huid van haar personages en laat de verhaallijnen bovendien soepel in elkaar overlopen. Een fijne thriller, zonder meer, maar niet haar beste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten